Trwałe dziedzictwo Dooma jest nierozerwalnie związane z metalową ścieżką dźwiękową. Demoniczne obrazy serialu i ognisty estetyczny rezonują silnie z wizualnym stylem zespołów takich jak Iron Maiden. Ta symbiotyczna relacja między zagładą a cięższą muzyką ewoluowała wraz z mechaniką gry, odzwierciedlając własne transformacje gatunku w ciągu trzech dekad. Od jego thrash metalu po nowoczesnym metalcore Doom: The Dark Eges , ścieżka dźwiękowa konsekwentnie odzwierciedlała agresywną energię gry.

Oryginalny z 1993 r. Doom przyciągnął inspirację z metalowych gigantów z późnych lat 80. i wczesnych lat 90., takich jak Pantera i Alice w łańcuchach. Utwory takie jak „Untitled” (E3M1: Hell Keep) mają uderzające podobieństwo do „Usta wojny” Panteri. Ogólna ścieżka dźwiękowa, z wpływami thrash metali przypominających Metallikę i wąglika, doskonale uzupełniała szybką, trzewną akcję gry. Wynik Bobby'ego Prince'a pozostaje kultowy, płynnie łącząc z szaloną strzelaniną gry.

11

6 zdjęć

Ten agresywny styl muzyczny trwał ponad dekadę do wydania Doom 3 w 2004 roku. Ta inspirowana horrorami rata inspirowana horrorami, choć komercyjnie, odbiegł od ustalonej formuły serii. Jego wolniejsze tempo wymagało innego podejścia Sonic. Podczas gdy początkowo rozważano zaangażowanie Trenta Reznor, Chris Vrenna (wcześniej dziewięć cali paznokci) i Clint Walsh ostatecznie skomponowali ścieżkę dźwiękową, czerpiąc inspirację z atmosferycznego i złożonego dźwięku narzędzia. Główny motyw Doom 3przypomina progresywny metalmentalu, doskonale uchwycając niepokojącą atmosferę gry.

Na początku lat 2000. nastąpiło przesunięcie zarówno w gatunkach FPS, jak i metalowych. Powstanie strzelców konsolowych, takich jak Call of Duty i Halo wpłynęło na ewolucję Dooma, odzwierciedlając fragmentację w scenie metalowej po szaleństwie Nu-Metal. Inspirowana narzędziami ścieżka dźwiękowa Doom 3*, podczas gdy odejście okazała się udanym eksperymentem.

Ponowne uruchamianie 2016 Remat * oznaczał triumfalny powrót do formy. Przełomowa ścieżka dźwiękowa Micka Gordona, mieszanka DJent i Heavy Metal, doskonale uzupełniła szybką walkę gry. Intensywność albumu, nawet przewyższająca wpływ oryginału, jest teraz uważany za nierozłączny od gry.

• Doom Eternal* (2020), choć z pracą Gordona, stawiał czoła wyzwaniom produkcyjnym, co skutkuje ścieżką dźwiękową, która, choć wciąż pod wpływem metalcore, wydaje się nieco mniej intensywna niż jego poprzednik. To odzwierciedla rozgrywkę gry, która zawiera więcej platformów i elementów układanki.

Podczas gdy Doom Eternal jest doskonały, wielu preferuje surową moc 2016 r. . Ta preferencja przypomina odbiór wcześniejszych, mniej wypolerowanych prac.

• Doom: The Dark Eges* przedstawia fascynujący nowy rozdział. Wstępne zapowiedzi sugerują ścieżkę dźwiękową odzwierciedlającą mieszankę klasy klasycznej walki doom i nowej mechaniki. Wydaje się, że kompozytorzy kończą się zarówno z klasycznych, jak i nowoczesnych wpływów metalowych, odzwierciedlając ewolucję gry. Wolniejsze tempo, podkreślające użycie tarczy, pozwala na ścieżkę dźwiękową, która jest zarówno ciężka, jak i dostosowalna, potencjalnie zawierająca elementy pasm takich jak powalone luźne i odnoszące się do starszych tematów metali.

Wprowadzenie mechów i mitologicznych stworzeń rozszerza zakres gry, równolegle z eksperymentem w nowoczesnym metalu. Ta ewolucja odzwierciedla gotowość gatunku do włączenia elektronicznych, hip-hopowych lub innych wpływów, jak widać w zespołach takich jak przyniesienie horyzontu i uwolniony.

Przyszłość zagłady i metalu jest jasna. The Dark Ages obiecuje zapewnić ekscytujące wrażenia, opierając się na mocnych stronach serii, jednocześnie obejmując innowacje. Walka w grze pozostanie centralna, a ścieżka dźwiękowa będzie stanowić potężne uzupełnienie, tworząc wciągające i niezapomniane doświadczenie. Oczekiwanie na nową, potencjalnie kultową metalową ścieżkę dźwiękową jest wysoka.