"Assassin's Creed 2 ve 3: Seri yazmanın zirvesi"

Assassin's Creed serisindeki en unutulmaz anlardan biri, Haytham Kenway'in Yeni Dünya'da bir grup suikastçıyı bir araya getirme görevini tamamladığı Assassin's Creed 3'te erken gerçekleşir. Ya da oyuncu inanmaya yönlendirilir. Gizli bir bıçakla donatılmış ve sevgili Ezio Auditore ile aynı karizmayı yayan Haytham, bu noktaya kadar bir kahramanın rolünü oynadı, Yerli Amerikalıları hapishaneden kurtardı ve İngiliz redcoats ile yüzleşti. Sadece ikonik ifadeyi, "Anlama Babası bize rehberlik etsin", şok edici gerçek ortaya çıktı: Tapınakları, suikastçıların yeminli düşmanlarını takip ediyoruz.

Bu bükülme, Assassin's Creed serisinin gerçek potansiyelini örneklendirir. Orijinal oyun büyüleyici bir konsepti tanıttı - hedeflerinizi savun, anlama ve ortadan kaldırdı - ama hem kahraman Altaïr hem de hedefleri derinlik eksikliği ile cansız bir anlatı ile mücadele etti. Assassin's Creed 2, ikonik Ezio'yu tanıtarak gelişti, ancak Assassin's Creed: Kardeşlik'te az gelişmiş Cesare Borgia ile görüldüğü gibi, antagonistlerini geliştirmede hala yetersiz kaldı. Amerikan Devrimi sırasında ayarlanan Assassin's Creed 3'e kadar Ubisoft hem avcıyı hem de avcıyı geliştirmeye tamamen kararlı değildi. Bu yaklaşım, sonraki başlıklarda henüz çoğaltılmamış olan oyun ve hikaye arasında hassas bir denge kurarak kurulumdan getiriye kesintisiz bir anlatı akışı yarattı.

Serinin mevcut RPG odaklı dönemi genellikle iyi karşılanmış olsa da, oyuncular ve eleştirmenler arasında Assassin'in inancının bir düşüş yaşadığı konusunda bir fikir birliği var. Bunun nedenleri tartışılıyor, bazıları Anubis ve Fenrir gibi mitolojik figürlere karşı savaşlar gibi giderek daha fantastik unsurlara işaret ediyor. Diğerleri, çeşitli romantizm seçeneklerinin tanıtımını veya Assassin's Creed Shadows'ta Yasuke gibi tarihsel figürlerin kullanımını eleştiriyor. Bununla birlikte, bu düşüşün gerçek nedeninin, serinin geniş kum havuzu elemanları tarafından gölgede kalan karakter odaklı hikaye anlatımından uzaklaştığına inanıyorum.

Zamanla, Assassin's Creed, orijinal aksiyon-macera formülünü RPG ve diyalog ağaçları, XP tabanlı tesviye sistemleri, yağma kutuları, mikroişlemler ve dişli özelleştirme dahil canlı servis öğeleri ile genişletti. Yine de, oyunlar büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevler açısından değil, aynı zamanda hikaye anlatımlarında daha içi boş hissetmeye başladılar. Assassin's Creed Odyssey gibi bir oyun Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik sunarken, çoğu daha az cilalı ve sürükleyici hissediyor. Diyalog ve eylemler yoluyla oyuncu seçiminin eklenmesi, teorik olarak daldırmayı geliştirirken, genellikle ince gerilmiş hisseden, önceki eylem-macera başlıklarının odaklanmış, senaryo benzeri kalitesinden yoksun olan komut dosyalarına neden olur.

Bu değişim, karakter gelişiminde göze çarpan bir düşüşe yol açtı, bu da oyuncuların karmaşık tarihsel figürlerden ziyade bilgisayar tarafından oluşturulan karakterlerle etkileşime girdiğini belirledi. Bu, Ezio'nun tutkulu "Beni veya başka birini takip etmeyin!" Savonarola'yı yendikten sonra, oğlu Connor tarafından öldürüldükten sonra Haytham'ın trajikomik solilokyasına:

*"Yanağını okşamak ve yanıldığımı söylemek niyetim olduğunu düşünmeyin. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Eminim anladın. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim."*

Anlatı kalitesi de başka şekillerde acı çekti. Modern oyunlar genellikle ahlaki ikilikleri suikastçılar = iyi ve Tapınaklar = kötü olarak basitleştirirken, daha önceki başlıklar iki grup arasındaki bulanık çizgileri araştırdı. Assassin's Creed 3'te, Templar'ın her biri Connor'un inançlarına meydan okuyor, William Johnson, Tapınakçıların Yerli Amerikan soykırımını, Thomas Hickey'in suikastçıların misyonunu sorgulamasını engelleyebileceğini öne sürdü ve Benjamin Kilisesi, perspektifin gerçekliği şekillendirdiğini savundu. Haytham, Connor'un George Washington'a olan inancını baltalıyor ve yeni ulusun devirmek istediği monarşi kadar despotik olabileceğini ima ediyor - Washington'un Charles Lee'nin değil, Connor Köyü'nün yakılmasını emrettiğini ortaya çıkardığında doğrulandı. Oyunun sonunda, oyuncular cevaplardan daha fazla soru bırakarak anlatının derinliğini artırıyor.

Franchise'ın tarihini yansıtan, Assassin's Creed 2 film müziğinden "Ezio'nun ailesi" nin neden dizinin resmi teması olduğu açıktır. PS3 dönemi oyunları, özellikle Assassin's Creed 2 ve Assassin's Creed 3, temelde karakter odaklı deneyimlerdi. "Ezio'nun ailesi" nin melankolik gitar telleri, Ezio'nun oyunun ortamından ziyade kişisel kaybını uyandırmayı amaçlıyordu. Mevcut Assassin's Creed oyunlarının geniş dünya inşası ve grafiksel gelişmelerini takdir etsem de, umarım bir gün köklerine dönecek ve hayranları büyüleyen odaklanmış, karakter odaklı hikayeler sunacak. Bununla birlikte, bugünkü pazarda, genişleyen kum havuzlarının ve canlı hizmet hırslarının egemen olduğu, böyle bir geri dönüş "iyi iş" uygulamalarıyla uyumlu olmayabilir.