"Assassin's Creed 2 en 3: The Pinnacle of Series Writing"

Een van de meest onvergetelijke momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed 3 plaats, wanneer Haytham Kenway zijn missie voltooit om een ​​groep moordenaars in de nieuwe wereld te verzamelen. Of zo wordt de speler ertoe gebracht te geloven. Haytham, uitgerust met een verborgen mes en het uitsteken van hetzelfde charisma als de geliefde Ezio Auditore, heeft tot nu toe de rol gespeeld van een held, die indianen uit de gevangenis bevrijden en Britse Redcoats confronteren. Pas wanneer hij de iconische uitdrukking uitgesproken, "mag de vader van begrip ons begeleiden", dat de schokkende waarheid wordt onthuld: we hebben de Tempeliers gevolgd, de gezworen vijanden van de Assassins.

Deze wending is een voorbeeld van het ware potentieel van de Assassin's Creed -serie. Het originele spel introduceerde een fascinerend concept - je doelen begrijpen, begrijpen en elimineren - maar het worstelde met een flauw verhaal, waarbij zowel hoofdpersoon Altaïr als zijn doelen diepte missen. Assassin's Creed 2 verbeterde hierop door de iconische Ezio te introduceren, maar het viel nog steeds tekort in het ontwikkelen van zijn antagonisten, zoals te zien bij de onderontwikkelde Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood. Het was pas in Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, dat Ubisoft zich volledig inzette om zowel de jager als de gejaagde te ontwikkelen. Deze aanpak creëerde een naadloze verhalende stroom van setup naar uitbetaling, waarbij een delicaat evenwicht is geraakt tussen gameplay en verhaal dat nog moet worden gerepliceerd in volgende titels.

Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie over het algemeen goed is ontvangen, is er een consensus onder spelers en critici dat Assassin's Creed een achteruitgang ervaart. De redenen hiervoor worden gedebatteerd, met wat wijst op de steeds fantastische elementen, zoals gevechten tegen mythologische figuren zoals Anubis en Fenrir. Anderen bekritiseren de introductie van diverse romantische opties of het gebruik van historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de ware oorzaak van deze achteruitgang de verschuiving van de serie is weg van karaktergestuurde verhalen, die is overschaduwd door uitgebreide sandbox-elementen.

In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed zijn originele actie-avontuurformule uitgebreid met RPG- en live service-elementen, waaronder dialoogbomen, op XP gebaseerde nivelleringssystemen, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Maar naarmate de spellen groter zijn geworden, zijn ze begonnen zich holer te voelen, niet alleen in termen van repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen. Hoewel een game als Assassin's Creed Odyssey meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en meeslepend. De toevoeging van spelerskeuze door dialoog en acties, hoewel theoretisch het verbeteren van onderdompeling, resulteert vaak in scripts die dun worden uitgerekt, zonder de gefocuste, scenario-achtige kwaliteit van de eerdere actietitels.

Deze verschuiving heeft geleid tot een merkbare achteruitgang van de karakterontwikkeling, waardoor er duidelijk aan is dat spelers interactie hebben met door de computer gegenereerde personages in plaats van complexe historische figuren. Dit is een schril contrast met het Xbox 360/PS3 -tijdperk, dat een aantal van de beste schrijven in gaming leverde, van Ezio's gepassioneerde "volg mij niet, of iemand anders!" Speech na het verslaan van Savonarola, naar Haythams tragicomische soliloquy bij het vermoorden door zijn zoon, Connor:

*"Denk niet dat ik de intentie heb om je wang te streelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden."

De verhalende kwaliteit heeft ook op andere manieren geleden. Moderne spellen vereenvoudigen de morele dichotomie vaak tot moordenaars = goed en Tempeliers = slecht, terwijl eerdere titels de wazige lijnen tussen de twee facties verkenden. In Assassin's Creed 3, versloeg elke Tempeliers de overtuigingen van Connor, met William Johnson die suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey die de missie van de Assassins in twijfel had getrokken en de kerk van Benjamin, argumenteert dat perspectief de realiteit vormt. Haytham ondermijnt zelf het geloof van Connor in George Washington en liet doorschemeren dat de nieuwe natie net zo despotisch zou kunnen zijn als de monarchie die het probeerde omver te werpen - een claim gevalideerd wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's dorp bestelde. Tegen het einde van de game blijven spelers meer vragen dan antwoorden, waardoor de diepte van het verhaal wordt verbeterd.

Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, is het duidelijk waarom "Ezio's familie" van de Assassin's Creed 2 -soundtrack het officiële thema van de serie werd. De PS3-tijdperk, met name Assassin's Creed 2 en Assassin's Creed 3, waren fundamenteel karaktergestuurde ervaringen. De melancholische gitaarreeksen van "Ezio's Family" waren bedoeld om Ezio's persoonlijke verlies op te roepen in plaats van de setting van de game. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en grafische vooruitgang van de huidige Assassin's Creed-games waardeer, hoop ik dat de serie op een dag zal terugkeren naar zijn wortels, gerichte, karaktergestuurde verhalen leveren die oorspronkelijk fans hebben geboeid. In de huidige markt, gedomineerd door uitgestrekte sandboxen en live service -ambities, is een dergelijke terugkeer echter mogelijk niet in overeenstemming met "goede zakelijke" praktijken.