Atomfall Massacre: ik brak en doodde alles

Ga met me mee op een gewelddadige reis door het Engelse platteland, AKA: 90 minuten met Atomfall, de nieuwe overlevings-actie-game van Sniper Elite Developer, Rebellion. Ik heb onlangs een pub in Noord-Londen bezocht om een ​​pint en wat hands-on speeltijd te hebben, en ben geïntrigeerd door de open benadering van Atomfall van missieontwerp en griezelige toon. Ik heb misschien ook gek geworden en besloot om iedereen aan te vallen die ik zag, inclusief een oude dame die het waarschijnlijk niet verdiende, met een cricket vleermuis. Laat me uitleggen waarom.

In Atomfall kan elke NPC worden gedood, van de laagste grom tot de belangrijkste quest-gever. Terwijl ik ga zitten om de demo te starten, besluit ik dit ontwerp te testen. Mijn aanpak is onelegant; Amper twee minuten na mijn verkenning van deze digitale cumbria activeer ik onhandig een Tripwire -alarm, waardoor ik gedwongen werd om het leven van drie gewaarschuwde bewakers te beëindigen met het stompe gezicht van een cricket vleermuis, die ik doop als mijn moordpartner met een liberale splash van Claret.

Later plunder ik een boog en pijl en ben ik de vraatzucht voor boogschieten in games die ik ben, ben ik snel uitrust. Nu ingesteld voor zowel lange als korte-afstandsontwikkelingen, liet ik Mr. Cricket Bat een welverdiende rust nemen. In de buurt zie ik een kolossale rieten man, torenhoog over me en wachtend om in brand te worden gezet. Daar kom ik niet in de buurt; Ik heb gezien hoe dat verhaal eindigt. Zinnen als deze knikken naar de folk horror -ondertoon die dienen als het fundament voor deze regio van de gesegmenteerde wereld van Atomfall, die bestaat uit meerdere "open zones". Het genereert een overtuigend ongemakkelijke sfeer die alleen het grotere mysterie voedt dat ik probeer te kraken: wat is er precies hier gebeurd in deze slaperige, nu bestraalde hoek van Engeland?

Mijn gedachten over zo'n mysterie worden onderbroken door een gepeupel van druïden, die vermoedelijk iets te maken hebben met die rieten man. Ze bewijzen de perfecte reekszoekers voor mijn nieuw verworven boog. Een. Twee. Drie. Ze vallen allemaal naar beneden. "Ik ben Robin Bloody Hood", roept mijn hersenen naar zichzelf, voordat ik eruit snap en terug in mijn London Pub -omgeving. Ik heb nog geen drankje gehad, dat beloof ik. Het is pas 10 uur.

De boog voelt goed om te schieten. Maar ik ben meer geïnteresseerd in de slimme benadering van Atomfall van uithoudingsvermogen. Een traditionele uitputtende en regenererende balk is nergens te vinden, in plaats daarvan vervangen door een hartslagmonitor die toeneemt, hoe meer u fysiek belastende acties uitvoert. Sprint voor een langere periode duwt u bijvoorbeeld meer dan 140 BPM, waardoor het u moeilijker is om gestaag en nauwkeurig te richten als u plotseling moet stoppen en vechten. Later vind ik een handleiding voor het bewerken van de boog die een voordeel ontgrendelt dat de impact teniet doet die een verhoogde hartslag heeft op het terugtrekken van de boog terug. Het is niet bepaald het meest opwindende voordeel, en een door de menu's bladeren suggereert dat Atomfall niet beschikt over de meest complexe Skill Tree Suite. Het lijkt echter wel kneedbaar genoeg om de vaardigheden van je personage aan te passen aan een gameplay -stijl van je keuze als je bijvoorbeeld liever gespecialiseerd bent in stealth boven gunplay.

Atomfall screenshots

13 afbeeldingen

Omdat mijn enige prestatie tot nu toe een stel dode druïden is, kun je je terecht afvragen wat mijn algemene doel hier is. En tot op zekere hoogte, zo was Aimless verkenning van de regio Casterfall Woods nog niet iets belangrijks op te sporen, dus ik volg mijn enige zoektochtsprong: een briefje die me wijst in de richting van een kruidkundige, moeder Jago, die in de buurt van een oude mijn woont. Onderweg zie ik toespelingen op het grotere verhaal in het spel, als een glinsterende, olieachtige werveling van blues en purples zweeft over een energiecentrale-de schijnbare oorzaak van de afdaling van Groot-Brittannië in de post-apocalyps. In de buurt klopt een telefoontje en een enge stem waarschuwt me om uit het bos te blijven. Daar is het te laat voor, maar bedankt voor het telefoontje sowieso.

Het pad is bezaaid met soortgelijke kleine omgevingsverhaalrakingen, zoals een oud botenhuis opgetuigd met een verontrustend alarmsysteem, de woorden "verloren" erover geverfd - een waarschuwing de nabijgelegen heuvel van schedels en botten die schijnbaar geen acht heden. Er is een aangenaam ongemakkelijke sfeer rond elke hoek van Atomfall, met slaperige, lommerrijke bossen die plaatsmaken voor engzones van angst. Sinds de onthulling zijn er veel fall -outvergelijkingen gemaakt, maar ik denk dat Stalker en het recente vervolg een veel meer toepasselijke toetssteen zijn, zowel in termen van toon- als spelontwerp.

In navolging van een ander Druïde bloedbad waarin ik ze afslacht en hun tuincentrum naar huis plundert voor kruiden (een quick-thyme-evenement, als je wilt), ontmoet ik moeder Jago tijdens haar schilderachtige toewijzing. Gekleed in een pruimenkleurige jas en dierenschedel en roze hoed, lijkt ze op Angela Lansbury als ze groot was geworden in zwarte magische aromatherapie in plaats van het oplossen van misdaad. Maar mijn hoop dat ze Atomfall's ondoorzichtige mysterie duidelijker kan maken, wordt onmiddellijk gestort - ze geeft alleen vage antwoorden op mijn vragen, ondanks het uitputten van elke dialoogoptie terwijl ik graaf voor aanwijzingen over waar ik naartoe moet. Dit doet me denken aan klassieke point-and-click-avonturen zoals je wordt aangemoedigd om elke hoek van gesprek te verkennen op zoek naar een hint. Uiteindelijk wordt een deur geopend: Jago biedt wat zij belooft waardevolle informatie te zijn in ruil voor de veilige terugkeer van haar herbalismeboek. Een boek dat natuurlijk niet in een bibliotheek is, maar gegijzeld in het versterkte kasteel van de Druïden. Dus, met een nieuwe voorsprong in mijn notitieboekje, loop ik terug over de kaart op zoek naar recepten en het druïde bloed dat het beschermt.

Het freeform -ontwerp van Atomfall betekent dat ik vanuit elke hoek kan naderen, en dus besluit ik het kasteel van de zijkant aan te vallen. Terwijl ik daarheen ga, kom ik een druïde patrouille tegen bij een verlaten benzinestation. De zeker snel te beschouwen historische strijd om de voorplein begint terwijl ik mijn enige granaat in het midden van hen lob lobben. De vijandelijke AI is niet de meest reactieve, schiet zelden voor dekking of echt bezig met ontwijkende manoeuvres, maar de bevredigende uitbarsting van bloed en stukjes bot waarschuwt een paar boogschutters van verder op de weg. Ik stopte naar hun opmars met een nagelbom en ga dan naar slalom hun pijlen, waardoor de afstand snel wordt gesloten, zodat ik zijn nek kan breken voordat ik mijn vertrouwde vleermuis uit kan halen voor een nieuwe ronde van hoofd. Er is absoluut leuk om te spelen met deze vijanden, maar uit het kleine monster dat ik tot nu toe heb gehad, zou ik niet naar Atomfall gaan op zoek naar topgevechten. In plaats daarvan lijkt het verstandig om vijandelijke ontmoetingen meer te behandelen als een leuke bijzaak van het belangrijkste evenement van het ontdekken van de geheimen van de wereld.

Nadat ik een paar bijl-zwaaiende bruten heb geslipt, haal ik het binnen de buitenmuren van het kasteel. Daar struikel ik over een gesloten hut. Een notitie afgedrukt met een set MAP -coördinaten die aan de deur zijn vastgemaakt, suggereert dat de sleutels ver naar het zuidoosten zijn. Atomfall gelooft niet in objectieve markers, in plaats daarvan laat u het aan u over om uw kaart te bestuderen en de markers op de aandachtspunten te plaatsen. Kan deze vergrendelde hut zijn waar het boek verborgen is? Moet ik op zoek gaan naar deze sleutel? Mijn voorgevoel vertelt me ​​nee, en ik loop in plaats daarvan naar de grote voordeuren van de Central Keep.

Eenmaal binnen vind ik nog een paar druïden naar club, maar geen teken van het boek. Ik jaag in de gangen van de vochtige gangen en vind niets anders dan stoffen en alcohol om helende verbanden te maken. Ik breng een goede tien minuten door met het zoeken naar elke hoek, maar geen geluk. Het is een verder voorbeeld van de stompe benadering van Atomfall van missieontwerp. Je zult je hand hier niet laten vasthouden, en het boek gloeit niet goud met een groot "Pick Me Up" -teken bevestigd. Hoewel het kan leiden tot momenten van frustratie, merk ik dat ik uiteindelijk wordt aangemoedigd door de benadering van Rebellion om iets te maken dat de speler uitdaagt en koppig is aan zijn verkennende, bijna detective-achtige visie.

Dus, met het boek nergens in zicht, besluit ik om de Paper Trail te volgen en naar die kaartcoördinaten te gaan op zoek naar de sleutels waar ik eerder over heb gelezen. Misschien zou dit mijn pad naar voren ontgrendelen? De coördinaten leiden me naar het hol van een gifplantmonster ... ding dat mijn hersenen lijkt te koken als ik er te lang dichtbij doorbreng. Rifle -kogels hebben minimale impact, en er is weinig dat ik kan doen om mijn snelle dood te voorkomen. Ik herlaad mijn save en gebruik mijn Skyrim Bunny-hopping spiergeheugen om het beest te omzeilen, springt naar beneden een rotsgezicht om de sleutels te verzamelen van een van de eerdere slachtoffers van het wezen. Ik ga terug naar de hut, waar ik een glanzend nieuw PERK -punt en een beetje munitie vind. Zoals u ongetwijfeld weet, lijkt geen van deze items op het herbalismeboek dat ik probeer te vinden.

Verloren en enigszins verloren, waag ik onder het kasteel en diep in zijn darmen, waar de druïden hun rituelen en chemisch aangedreven praktijken verzinnen. Ik dood de hogepriesteres en ongeveer een dozijn van haar lakeien, vind een SMG, een recept voor het maken van gifbommen en een atoombatterij die schijnbaar een hele nieuwe questline opent die ik gewoon geen tijd heb om naar te kijken voordat mijn demo -tijd oploopt. Nogmaals, de opmerkzame onder jullie zal merken dat geen van deze items het boek zijn waar ik naar op zoek ben.

Xbox Games -serie Leerlijst

Xbox Games -serie Leerlijst

Nadat mijn speelsessie is afgelopen, is mij verteld dat het boek * in het kasteel was, gewoon op een tafel liggend dat ik meerdere keren voorbij moet zijn gelopen. Voor die openbaring begin ik echter te geloven dat het boek gewoon niet bestaat. Dat het een list is. Een leugen. Ik besluit terug te gaan naar de kruidkundige en te kijken of ze iets te zeggen heeft voor zichzelf. Ze doet het natuurlijk niet, omdat het boek echt is en de zoektocht om het te verwerven, legitiem is. Maar mijn eigen verwarring manifesteert zich als het volledig kopen van de afdaling van mijn personage in geweld, en dus dood ik haar. Ze wordt één met haar planten in de grond. Door haar lichaam te zoeken naar een soort verborgen "waarheid", vind ik een recept voor iets dat lijkt te helpen het gifmoerasmonster te bestrijden dat ik eerder tegenkwam. Daar is het te laat voor, maar ik neem aan dat dit de waardevolle informatie is waarvoor ze haar boek zou gaan uitwisselen. We hadden hier veel tijd kunnen besparen, zo lijkt het.

Niet dat je een enorme hoeveelheid vrije tijd kunt scheren van Atomfall's looptijd. Ik heb de ontwikkelaars van Rebellion verteld dat je moeite hebt om het verhaal in "minder dan vier of vijf uur" te voltooien, en dat de meeste spelers ongeveer 25 uur duren. Wat binnen die 25 uur zal gebeuren, kan echter behoorlijk gevarieerd zijn. Ik sprak met iemand anders tijdens de demo -sessie die een heel ander avontuur naar de mijne ging tijdens hun tijd spelen, een die begon met een gecrashte helikopter die ik nooit tegenkwam en leidde tot een geheel nieuwe regio gevuld met moordende robots en mutanten. Het lijkt erop dat er zelfs door het oppervlak van de atomfall te skimen, er veel diepten, geheimen en mysteries zijn te vinden.

Ik vraag me af of sommige van de doelstellingen voor sommigen misschien te stomp kunnen zijn. Het gebrek aan richting kan zeker mislukken, maar Atomfall voelt als een spel dat je beloont, hoe meer je je overgeeft aan zijn verduisterde Quest -ontwerp. De wazige lijnen tussen de zijde en de hoofddoelen voegen een echt gevaar toe aan elke actie, met zijn kneedbare plotontwerp die elke speler aanmoedigt om hun eigen verhaal te vertellen en hun eigen einde en uitleg te vinden voor wat hier op het bestraalde Engelse platteland is gebeurd. Ik zal nog steeds het einde van het verhaal zien, ondanks het doden van de arme oude moeder Jago, het kan gewoon heel anders zijn dan de jouwe.

Maar dat is alles wat ik vandaag heb om te zien. Voorlopig bebloed mijn handen uit de onverdiende ondergang van een kruidkundige en het oorlogspad dat ik heb achtergelaten, besluit ik me in te gaan op een volledig Britse modus: neem mijn cricketbat, ga naar de kroeg en wacht tot dit alles omblaast.