Nie robią już ich jak David Lynch

Pilot Twin Peaks otwiera się wraz z Mundane: liceum, palenie uczniów, chłopiec wezwany do biura dyrektora, obecność. Następnie policjant szepcze do nauczyciela. Krzyk przebija powietrze; Student ucieka przez dziedziniec. Dobrze łzy w oczach nauczyciela. Ogłoszenie jest nieuchronne. Kamera Davida Lyncha spoczywa na pustym biurku, dwóch uczniów wymieniając się spojrzeniem - cicho rozumiejąc, że ich przyjaciółka, Laura Palmer, nie żyje.

Lynch po mistrzowsku uchwycił szczegóły powierzchni życia, ale jego geniusz leżał w ich wyróżnianiu, ujawniając niepokojące „coś nie odpowiedniego”, zawsze czające się pod spodem. Ta kluczowa scena Twin Peaks obejmuje tematyczny rdzeń jego kariery, ale jest to dalekie od jego * tylko * definiującego momentu. Przez cztery dekady tworzenia filmów i sztuki Lynch oferował niezliczone kultowe sceny, z których każda rezonowała inaczej z oddanymi fanami.

Ta niepokojąca, podobna do marzeń jakość - niezdolność do wskazania dokładnie tego, co jest nie tak - jest quintesencyjnie „linchian”. To ta niepokojąca atmosfera umocniła jego legendarny status. Trudność w przyjęciu jego odejścia wynika z tej bardzo wyjątkowości: artystę o szczególnym głosie, którego odwołanie przekroczyło indywidualne preferencje.

Niewielu artystów zdobywa nowy przymiotnik. Podczas gdy terminy takie jak „Spielbergian” lub „Scorsese-ish” opisują określone elementy stylistyczne, „Lynchian” wykracza poza takie ograniczenia. Obejmuje to szersze poczucie niepokoju i dezorientacji, podobnie jak „Kafkaesque”. Jest to ekskluzywny klub, do którego należy „Lynchian”.

Oglądanie gumki Lyncha było dla nas rytuałem przejścia, a dekady później jeden z nas (Scott) przedstawił swojego nastoletniego syna do pracy Lyncha (z entuzjastycznym udziałem taty). Ale to nie był tylko wpływ rodzicielski; Syn i jego dziewczyna niezależnie zdobyli Twin Peaks (docierając do Windom Earle Arc w sezonie 2 - świadectwo trwałego uroku serialu).

Praca Lyncha ma szczególną ponadczasowość. W Twin Peaks: The Return (2017) sypialnia dziecka jest stylizowana jak pokój z 1956 r., Szczegółowo najwyraźniej przypadkiem z wiekiem Lyncha w tym roku. Jednak ten pozornie zwykły detal istnieje w głęboko niepokojącym świecie, tylko Lynch mógłby wyobrazić sobie - świat klonów, alternatywnych wymiarów i ekstremalnej przemocy.

Powrót nadszedł podczas hollywoodzkiego boomu nostalgia, ale Lynch nie przerywał oczekiwań. Zignorował konwencjonalne struktury narracyjne, w szczególności pomijając kluczowe oryginalne postacie. To niekonwencjonalne podejście było doskonale lynchian.

Wydma Lyncha, pomimo niesławnego statusu, pozostaje wyraźnie Lynchian, nawet pod pseudonimem Alan Smithee. Jego niespokojne doświadczenie tworzenia wydm (szczegółowo w arcydziele Maxa Evry'ego w Disary ) znajduje odzwierciedlenie w unikalnych obrazach filmu - najlepszym przykładem jest maszyna dojenia kota/szczura. „To przyszłość, ludzie!” Prawie można usłyszeć, jak Lynch wykrzykuje.

Zdjęcia Lyncha, choć dziwne lub niepokojące, mają wyjątkowe piękno. Elephant Man , choć prawdopodobnie jego najbliższe podejście do Oscara, jest głęboko poruszającym filmem osadzonym w niepokojącym kontekście historycznym, podkreślającym złe traktowanie maniaków bocznych i odporność łagodnej duszy, takiej jak John Merrick.

To także jest Lynchian. Definiowanie jego pracy przez gatunek lub tropie jest daremne, ale jego filmy są natychmiast rozpoznawalne. Jego praca była mroczna, zabawna, marzyła, surrealistyczna i ekologicznie dziwna. W nadchodzących tygodniach wielbiciele niewątpliwie podkreśli te wieloaspektowe aspekty, tak jak teraz. Jego obsesja na punkcie ukrytego świata, cofając zasłonę, aby ujawnić, co czai się pod spodem, jest znakiem rozpoznawczym jego filmów.

Na przykład Blue Velvet pojawia się początkowo jako standardowy noir, ale jego pozornie idylliczne ustawienie maskuje świat dealerów narkotyków i dziwacznych postaci. To zestawienie pozornie typowej Americana z połowy wieku z surrealistycznymi elementami jest powtarzającym się tematem. Jego wpływy - jak badano w filmach dokumentalnych badających jego związek z Czarnoksiężnikiem Oz - są wyjątkowe i mało prawdopodobne, aby zostać powtórzone.

Jesteśmy teraz na naszej drugiej lub trzeciej generacji filmowców pod wpływem poprzednich pokoleń. Wczesne kino widziały artystów z innych dyscyplin przyjmujących film. W miarę upływu czasu filmowcy starali się naśladować prace, z którymi dorastali. Lynch jest wśród nich.

Jednak Lynch zmienił się z produktu wpływów na samodzielne wpływ. To sprowadza nas z powrotem do „Lynchian” i dlaczego nie możemy znów zobaczyć jego równości.

Scena w latach 2024 Widziałem glow telewizyjnego - scenę barową z pływającymi kamerami, kostiumami teatralnymi i światłami strobingowymi - wykonuje estetykę lynchian. Film Jane Schoenbrun, zainspirowany Twin Peaks , pokazuje szeroki zasięg wpływu Lyncha. Termin „Lynchian” obejmuje szeroką gamę filmów i filmowców.

Darkly komediowa wrażliwość Yorgos Lanthimos, jak widać w homaru , ujawnia podwozie „lynchian”. Podobnie, Latarnia Światowa Roberta Eggersa, Midsommar Ari Aster, It David Robert Mitchell i pod Silver Lake , Saltburn Saltburn i Maelstrom Richarda Kelly'ego. Hołd Tarantino i nieziemskie cechy w tych filmach są świadectwem wpływu Lyncha.

Niezależnie od tego, czy jesteś fanem linczu, jego znaczenie jako filmowca oznaczającego koniec epoki jest niezaprzeczalne. Podobnie jak jego filmy, które eksplorują świat poza naszą zwykłą percepcją, jego wpływ na przyszłych twórców filmowych jest jego trwałym dziedzictwem. Będziemy nadal szukać tych „linchian” elementów czających się pod powierzchnią.